W sercu ogrodu, Zefirek był nieziemskim zjawiskiem. Jego delikatne skrzydła zdawały się być utkane z kryształu, który rzucał promienie światła we wszystkie strony, kiedy tylko słońce padało na nie. Dzięki temu, Zefirek miał zdolność rozjaśniania najciemniejszych zakamarków ogrodu.

Jednego słonecznego dnia, kiedy Zefirek fruwał wśród kwiatów, dostrzegł małe motylki, które bezskutecznie próbowały wydostać się z gęstych traw łąki. Ich drobne, kolorowe skrzydełka były zakleszczone między łodygami, a one same zdawały się być zmęczone i przestraszone.

Zaniepokojony ich sytuacją, Zefirek podszedł bliżej i zapytał: "Czy potrzebujecie pomocy, drobni przyjaciele?"
Jeden z motylków, o pięknych błękitnych skrzydełkach, odpowiedział: "Tak, zgubiliśmy drogę do naszego domu wśród tych wysokich traw. Czujemy się zagubieni i nie wiemy, jak się stąd wydostać."

Zefirek, patrząc na niebo, pomyślał chwilę, a potem powiedział: "Mam pomysł! Skorzystam z mojej zdolności odbijania światła, aby wskazać Wam drogę powrotną."
Nie tracąc ani chwili, Zefirek uniósł się do góry i zaczął odbijać promienie słońca w kierunku zagubionych motylków. Jasne, migoczące światło przecinało ciemne trawy, tworząc ścieżkę prowadzącą na zewnątrz.

Dzięki temu światłu, małe motylki były w stanie przebić się przez trawy i znaleźć drogę powrotną do domu. Jeden po drugim, podążali za Zefirkiem, który prowadził ich bezpieczną ścieżką, aż wszyscy byli bezpieczni.

Kiedy wreszcie dotarli do otwartej przestrzeni, pełni radości i wdzięczności, otoczyli Zefirka, dziękując mu za jego pomoc. Motyl uśmiechnął się i powiedział: "Pamiętajcie, że zawsze warto pomagać innym, niezależnie od ich wielkości czy problemu, z jakim się zmagają."

Morał tej historii? Czyniąc dobro, stajemy się źródłem światła dla innych. Niezależnie od tego, jak trudna jest sytuacja, zawsze jest nadzieja i pomocna dłoń gotowa do niesienia wsparcia. Często drobne gesty mogą mieć wielkie znaczenie dla tych, którzy ich potrzebują.